Stichting Gast aan Tafel en Madurodam Kinderfonds organiseerden op zondag 20 maart een samenzijn tussen 15- 18-jarige nieuwkomers en de collegeleden van Madurodam.

In de inspirerende omgeving van Madurodam leerden de jongeren elkaar een beetje beter kennen, hebben zij de attracties van het park beleefd, samen gekookt en natuurlijk samen gegeten! Zij én wij hebben genoten van de inspirerende ontmoetingen die altijd weer een beetje bijdragen aan een mooiere samenleving. Veel dank aan Madurodam.

​

​

​

Servet Sahin vluchtte uit Turkije en is bezig met zijn gezin in Den Haag een nieuw bestaan op te bouwen. De Haagse stichting Gast aan Tafel, die nieuwkomers en Nederlandse ‘gastgezinnen’ met elkaar in contact brengt, geeft hun een duwtje in de rug.

​

Het is zaterdagmiddag en in het appartement van de familie Sahin aan de Schoutendreef in Den Haag Zuid-West kijkt de jongste zoon Levent (6) in de keuken naar Netflix en eet mais uit een kommetje. Middelste zoon Bülent (12) scharrelt wat door de kamer, vraagt zachtjes iets aan moeder Zeliha (43). Mehmet (16) is op stap met zijn vrienden, het is niet bekend wat hij precies aan het doen is. ‘Een echte puber’, aldus vader Servet (45) vanuit de keuken, die net als de woonkamer uitkijkt over de Lozerlaan, De Uithof, een deel van het Westland. ‘Wij hebben vrijheid’, zegt hij even later aan de eettafel.

Met enkel een jas bij zich ontvluchtte Servet Sahin vijf jaar geleden zijn geboorteland Turkije, waar hij onder meer als forensisch onderzoeker en rechercheur werkte. Na de militaire coup van 2016 werd hij ervan beschuldigd gülenist (aanhanger van een in Turkije vervolgde stroming) te zijn. Drie jaar later kreeg hij een verblijfsvergunning, waarna vrouw en zoons overkwamen naar Den Haag.

​

Sahin volgde een taalcursus bij de Haagse Hogeschool en werkte vrijwillig als chauffeur bij de Voedselbank. Het waren belangrijke stappen op de lange weg naar integratie, die met de aanmelding bij Gast aan Tafel een belangrijke impuls heeft gekregen. Het gezin van Servet Sahin werd gekoppeld aan dat van Voorburgse Martine Loos (45), adviseur internationale politiesamenwerking bij het Ministerie van Justitie, eerder vrijwillig jobcoach bij Vluchtelingenwerk en moeder van Tessa (15) en David (12). Ze komt vandaag even langs in Den Haag en praat met Zeliha over de vorderingen van Mehmet, die op het Edith Stein College enige moeite heeft met schei- en natuurkunde. Dat komt vooral door de taal. Wiskunde kost hem minder moeite.

​

‘Lekker kletsen’, zegt Sahin. ‘Goed voor ons, voor iedereen. Nederlanders ontmoeten vinden wij leuk. Met elkaar praten, elkaar ontmoeten.’ Loos: ‘Het is echt wel tweerichtingsverkeer. Het is voor jullie leuk en leerzaam, maar ook voor ons. Ik lever graag een kleine bijdrage, zodat mensen zich sneller thuis voelen in Nederland. Het is belangrijk, ook voor mijn kinderen. In Voorburg zitten ze altijd in hetzelfde kringetje. De wereld is veel groter. Ik vind het belangrijk dat kinderen dat weten en zien en ervaren dat het een verrijking is.’

​

De beide gezinnen hebben elkaar nu twee keer ontmoet: op het strand van Scheveningen en bij de Sahins thuis. ‘Ik vond jullie eigenlijk gelijk heel aardig en geïnteresseerd’, roept Loos in herinnering. ‘Ik denk wel dat er een klik was.’ Mehmet en Tessa gingen samen een ijsje halen, al was dat op enig aandringen van de ouders. De meegebrachte voetballen kwamen goed van pas en de scones uit Voorburg zaten al spoedig onder het zand.

Het bezoek aan de Schoutendreef  stond in het teken van computerspelletjes voor de jongens en smullen van rijstsalade, broodjes en appeltaart. Na afloop kregen Martine en David allerlei lekkers mee voor Tessa, die vanwege haar toenmalige bijbaantje bij McDonald’s niet kon komen. Het Tupperware-bakje waar het eten inzat, is Loos vergeten mee te nemen vandaag. Het maakt weinig uit, de twee gezinnen zullen elkaar spoedig weer zien. Er staat een borrel van Gast aan Tafel op stapel en de keer daarna gaan ze met zijn allen waarschijnlijk iets actiefs doen, zoals bowlen.

​

Toch zegt Servet Sahin: ‘Het is echt moeilijk voor ons. Als niemand ons helpt, kunnen we nooit in korte tijd integreren en is ons leven heel zwaar.’ De praktijk lijkt zijn woorden te logenstraffen. Zeliha, docent Engels van beroep, overweegt een cursus bloemschikken en laadt als een echte Nederlandse haar fiets vol met boodschappen. Zelf heeft Sahin net de eerste week van een intensieve training bij de Rabobank achter de rug. Na bemiddeling door de zwager van Loos, werkzaam bij de bank, is gebleken dat Sahins politie-ervaring van grote waarde is. Servet Sahin wordt KYC(‘Know Your Customer’)-analist en zal zich gaan bezighouden van het opsporen van verdachte financiële transacties.

Oranje, een onbeduidend Drents dorpje aan een kanaal, dat eind 2015 opeens landelijk nieuws werd nadat bewoners bussen vol asielzoekers tegenhielden zodat ze het dorp niet in konden. Want 1.400 asielzoekers op zo’n 140 bewoners, dat vonden ze in Oranje te veel van het goede. 

​

Oranje werd het toonbeeld van de Nederlandse omgang met de vluchtelingencrisis van 2015. De politiek werd overvallen door de komst van het hoge aantal vluchtelingen en dwong gemeenten om sporthallen, vakantieparken en leegstaande gebouwen vrij te maken voor de opvang van de duizenden asielzoekers. Op veel plekken in het land was verzet.

Het bekendste beeld van het verzet in Oranje was dat van een bewoonsters die hardhandig op de grond werd gesleurd, nadat ze voor de auto van staatssecretaris Klaas Dijkhoff (Asielzaken, VVD) ging staan. Gillend lag ze op de grond.

Regisseur en Gouden Kalf-winnaar Sander Francken bezocht Oranje nadat de nieuwscamera’s de interesse in het dorp hadden verloren. In drie jaar tijd reisde hij twintig keer af naar Drenthe en maakte de documentaire Oranje – hoe een klein dorp groot kan zijn . „Ik verwachtte dat er een groot intercultureel drama in het verschiet lag”, zegt Francken over de komst van de honderden vluchtelingen in de kleine Drentse gemeenschap. Maar het verhaal kreeg een verrassende wending. 

​

De documentaire begint met de traagheid van het bestaan in het Drentse dorp. Lege akkers, stille straten, hier en daar een passerende auto. De bewoners vrezen dat de komst van de asielzoekers hun alledaagse leven zal veranderen: trager internet, een overvolle buurtbus en vooral drukte in het dorp. Maar na de komst van de eerste vluchtelingen worden de zorgen groter.

„Ze trekken lijntjes drugs op de biertafel”, zegt een bewoonster voor de camera van Francken. „Ik heb gehoord dat er om een de twee dagen een auto het terrein oprijdt die de drugs verkoopt”, vult een gemeenteraadslid haar aan. „Ze zouden telefoonkaartjes verkopen”, haalt de bewoonster de verklaring van het Centraal Orgaan opvang asielzoekers (COA) aan. „Maar daar geloof ik niks van.”

Die weerstand kan regisseur Francken zich wel voorstellen. „Over het experiment Oranje is in Den Haag niet nagedacht”, zegt Francken. „Er zijn besluiten genomen zonder overleg met de bewoners en binnen enkele dagen kwamen bussen vol asielzoekers Oranje binnengereden en mochten ze het maar uitzoeken.” Een grote politieke fout, volgens Francken. 

​

Ondertussen wachtten achter de slagbomen van een bungalowpark honderden asielzoekers op hun verblijfsvergunning. Onzeker, moe en vooral verveeld zijn ze. Ze mogen en kunnen bijna niks doen in het dorp. Francken filmt hoe violist Whalid toenadering probeert te zoeken tot de gemeenschap, door tijdens een kerkdienst in een boerenschuur Stille Nacht te spelen op zijn viool. Eerst is het stil, dan neuriën de mensen en aan het einde zingen ze in volle borst mee. In gebroken Engels bedankt Whalid de Drentenaren voor hun gastvrijheid. 

Langzaamaan kentert de sfeer in Oranje. Het kantelpunt is volgens Francken een raadsvergadering in 2015 waarin besloten wordt dat er voor vijf jaar maximaal 600 asielzoekers in het dorp mogen wonen. „Er bleven mopperaars, maar toen waren de meeste bewoners bereid er het beste van te maken”, zegt Francken. 

​

Exotische kruidenierswinkel 

Eén bewoner deed extra zijn best voor de asielzoekers. Bloemenkweker Jan Voortman begon in zijn kassen een exotische kruidenierswinkel, die een ontmoetingsplek werd voor de azc-bewoners. „Vooral dankzij hem slaagde het experiment Oranje alsnog”, zegt Francken, die de film aan hem opdroeg. „Jan was een man die je na twee, drie keer praten het gevoel gaf dat hij je vriend was. Dat voelden de asielzoekers ook.”

Maar in 2017 kwam er een vroegtijdig einde van het azc. Tot teleurstelling van veel bewoners, blijkt uit de documentaire. Picknickende dames op hun opritten, dat was eigenlijk best gezellig. Na het vertrek van de asielzoekers deed de stilte weer haar intreden in het Drentse kanaaldorp, vertelden de bewoners zuchtend. 

Ook nu is de documentaire nog actueel, zegt Francken. „Er is een grote angst bij Nederlanders voor asielzoekers, die deels begrijpelijk is. Maar aan de gebeurtenissen in Oranje kan je zien dat die angst uiteindelijk niet altijd terecht is.” Een belangrijke les die Oranje leert is volgens Francken dat „persoonlijke contacten de sfeer in positieve zin veranderen”. En dat is moeilijk als asielzoekers afgezonderd worden op een bungalowpark en niks anders mogen doen dan wachten, zegt Francken.

​

De documentaire ‘Oranje – hoe een klein dorp groot kan zijn’ is vanaf deze week te zien in de DNK-bioscoop in Assen. Het is nog niet duidelijk of de documentaire wordt uitgezonden op de televisie.

 

https://www.nrc.nl/nieuws/2021/10/13/door-contact-met-asielzoekers-kantelde-de-sfeer-in-oranje-a4061689

Op de door het COA georganiseerde informatiemarkt in Oegstgeest was Gast aan Tafel natuurlijk present - en dat sprak eigenlijk vanzelf: in november komt op een mooie plek in de gemeente Oegstgeest een groot aantal woningen beschikbaar voor statushouders, voor wie nieuwe vriendschappen uiterst welkom zijn en Gast aan Tafel kan daarbij een belangrijke en dankbare rol spelen. De bezoekers aan die infomarkt toonden zich erg erg enthousiast en willen graag meehelpen om hun nieuwe plaatsgenoten zich zo snel mogelijk thuis te laten voelen: zij verlieten de markt met een glimlach op hun gezicht en een folder van Gast aan Tafel in de hand.

​

April 2021

​

We zitten in de lockdown waardoor de deelnemers aan Gast aan Tafel elkaar niet kunnen ontmoeten.

Om iets van ons te laten horen gaat het voltallige bestuur op pad om de nieuwkomers te verrassen met een Paas attentie.

​

Klik op onderstaande links:

https://www.haagsdagblad.nl/regio/gast-aan-tafel-bezorgt-paasattenties-bij-statushouders-in-den-haag              Zfbclid=IwAR080RUyx_3IlumqGDuCET5rTiSDXx930MdOC7JcEbz7FBjAIh8n_fvE9Lo

​

https://dagblad070.nl/den%20haag%20%26%20regio/gast-aan-tafel-paasattenties-voor-haagse-statushouders?fbclid=IwAR1OnwqSiNVdyc0ZnB3_DeQ6mPZMDl9xpEt7Dh7VVn8wp2KjrdOZEvrXjjA